در حین توسعه محصولات مختلف بر پایه پلیمرها، اجزای مختلف پلیمری یا حتی تقویت کننده های معدنی به فرمولاسیون محصول اضافه می شوند. با توجه به اینکه ریزساختار یک پلیمر از زنجیره های طویل مولکولی تشکیل می شود، برای دستیابی به خواص هم افزای اجزای مختلف فرمولاسیون، توجه به سازگاری شیمیایی و فرایندی هر یک از اجزا اهمیت بالایی دارد. به منظور ایجاد سازگاری بین اجزای ناسازگار ساختار، نسل جدیدی از پلیمرها تحت عنوان سازگار کننده ها یا Compatibilizer توسعه داده شده اند که در این بخش با کاربردهای آن ها آشنا خواهیم شد.
اولین کاربرد سازگارکننده ها تولید کامپاندهای پلیمری تقویت شده است. در این کاربری برای دستیابی همزمان به سفتی و ضربه پذیری، سازگارکننده ها برای ایجاد پیوندهای فیزیکی و شیمایی بیشتر بین زنجیره های پلیمری و تقویت کننده ها به کار می روند. در صورت عدم استفاده از سازگارکننده ها در این کاربری، محصول نهایی ضربه پذیری بسیار پایینی خواهد داشت. کامپاندهای حاوی الیاف شیشه یا تالک از جمله این مثال ها هستند.
کاربرد بعدی اصلاح خواص مکانیکی در آلیاژهای پلیمری است. در این کاربری Compatibilizer ها سازگاری فیزیکی و شیمیایی بین دو پلیمر ایجاد می کنند و دستیابی به خواص هر دو پلیمر را در آلیاژ نهایی ضمانت می کنند. برای مثال در زمینه بازیافت پلیمرهایی که حاوی درصد کمی از دیگر پلیمرها هستند، استفاده از این سازگار کننده ها ضروری است. ترکیب شدن پلی اتیلن یا پلی پروپیلن با یکدیگر یا با PET و PA، از جمله مواردی است که نیاز به سازگارکننده دارد.
در کاربری بعدی سازگارکننده ها به صورت یک لایه مستقل بین دو پلیمر ناسازگار به کار می روند. برای مثال فیلم، بطری یا ورق های بسته بندی چند لایه حاوی پلی اتیلن، پلی آمید و EVOH برای داشتن چسبندگی کافی بین پلی اتیلن و پلی آمید یا EVOH به Compatibilizer ها که در این کاربری Tie layer نامیده می شوند، نیاز دارند. بدون استفاده از Tie layer ها در این کاربری امکان تولید بسته بندی چندلایه وجود ندارد.
