پلیمرها نقشی اساسی در تحول بسته‌بندی‌ها دارند و بسته‌بندی‌های پلیمری حدود ۴۰ درصد از بازار را در اختیار دارند. استحکام دوخت بسته‌بندی‌های پلیمری به فرمولاسیون پلیمرها و لایه‌های آن بستگی دارد. در فیلم‌های چندلایه، لایه داخلی تعیین‌کننده استحکام است. برای بهبود استحکام دوخت، استفاده از پلی‌اتیلن‌های متالوسنی (mPE) و کوپلیمرهای اتیلنی مانند POE موثر است.

نسل اول mLLDPE با وجود خواص مکانیکی برتر، به دلیل مشکلات فرآیندپذیری، سهم کمی از بازار گرفت. این مشکلات شامل فشار بالای اکستروژن، ناپایداری دمش حباب و افزایش مصرف انرژی بود. راه‌حل اولیه، ترکیب mLLDPE با LDPE بود که فرآیندپذیری را بهبود داد اما خواص مکانیکی کاهش یافت. توسعه APE با فناوری بایمودال، فرآیندپذیری و کیفیت فیلم‌های پلیمری را بهبود داد. APE باعث کاهش فشار اکستروژن، بهبود استحکام مذاب، کاهش ضخامت فیلم و افزایش بهره‌وری تولید شد.

پلی اتیلن ارتقایافته (EPE) یک ماده با ویژگی‌های خاص است که در بسته‌بندی‌های مدرن به‌ویژه برای فیلم‌های دوخت‌پذیر ساشه کاربرد دارد. این پلی‌اتیلن خواص مکانیکی پیشرفته‌ای داشته و در مقاومت در برابر نفوذ اکسیژن و رطوبت نیز عملکرد خوبی دارد. در بسته‌بندی مایعات داغ، ترکیب EPE با پلی‌اتیلن خطی سبک (LLDPE) بهبود عملکرد در دماهای بالا و سرعت‌های تولید بیشتر را فراهم می‌کند.