پس از مشخص شدن مخاطرات ناشی از استفاده از استابلایزرهای پایه سرب، توسعه استابلایزرهای دیگر سرعت بیشتری گرفت. در بین گروه های مختلف، استابلایزرهای پایه قلع یا همان تین، به دلیل عملکرد فنی بهتر در بهبود عملکرد پایدارسازی حرارتی و ثبات رنگ، جایگاه ویژه ای پیدا کردند و به سرعت توسعه پیدا کردند. به همین دلیل اگر امروز بخواهید استابلایزر تین خریداری کنید با تنوع بیشماری از گریدهای مختلف مواجه خواهید شد.
استابلایزرهای قلع با شکل فیزیکی مایع، اختلاط و پخش بهتری را فراهم می کنند و برای تولید محصولات شفاف نیز مناسب هستند. غلظت کم استفاده (در حدود 2 phr)، حفظ رنگ اولیه و ایجاد پایداری حرارتی در حین فرایند شکل دهی از جمله مهمترین مزایای این گروه از پایدارکننده های حرارتی است.
مشابه تمامی دیگر گروه های پایدار کننده حرارتی، استابلایزرهای قلع نیز محدودیت هایی دارند. از جمله این محدودیت های می توان به موارد زیر اشاره کرد:
- معمولا استابلایزرهای قلع تاثیر روان کنندگی یا لوبریکنتی ندارند. بنابراین بر اساس کاربرد نهایی بایستی مقدار مناسبی از لوبریکنت ها را به فرمولاسیون اضافه کرد. این نکته به خصوص در تولید محصولاتی همچون لوله ها مهم است.
- برخی از گریدهای استابلایزر تین بوی نامطبوعی دارند. هر چند با انتخاب گرید مناسب می توان این تاثیر منفی را جبران کرد.
- پایداری این استابلایزرها در برابر اشعه UV بالا نیست و در کاربردهایی که قطعه در معرض تابش این اشعه قرار می گیرد بایستی از افزودنی های Anti UV استفاده کرد.
- در کاربردهای در تماس با بدن انسان و غذا حداکثر مقدار مجاز قلع مورد استفاده بایستی 1.5 درصد باشد.
در بخش های بعدی با گریدهای مختلف و چگونگی انتخاب گرید مناسب مطالب بیشتری مورد بحث قرار خواهد گرفت.
