رابرهای فلوئوره با نام کلی FKM، طیف گسترده ای از الاستومرها را تشکیل می دهند و انواع مختلفی دارند. مهمترین مشخصه این رابرها مقاومت حرارتی خیلی خوب و مقاومت بسیار بالا در برابر روغن، چربی و اسیدهای معدنی است. این رابرها از منومرهای مختلفی تشکیل می شوند و نکته مشترک در همه آن وجود 65 تا 72 درصد فلوراین در ساختار زنجیره های پلیمر است. گروه ویژه ای نیز تحت عنوان FFPM (Perfluoroelastomers) توسعه داده شده اند که به صورت کامل فلوئوره شده اند و برای محیط های با خورندگی بسیار بالا مانند صنایع نفت و گاز مناسب هستند.
FKM ها با پروکساید، دی امین و بیس فنول ها پخت می شوند و کاربرد قطعات پخت شده بر پایه آن ها در تولید واشر، اورینگ و شلنگ های خودرویی و هواپیما است. به صورت کلی و بر اساس ساختار شیمیایی می توان FKM های مختلف را در پنج گروه زیر جای داد:
- نوع 1: این گروه کوپلیمرهایhexafluoropropylene (HFP) و vinylidene fluoride (VDF) هستند که در گروه FKM های معمولی قرار می گیرند و معمولا حدود 66 درصد وزنی آن ها فلورینه می شود.
- نوع 2: این خانواده ترپلیمرهای tetrafluoroethylene (TFE), HFP و VDFهستند که درصد فلورینه آن ها بیشتر از گروه اول است (حدود 68 تا 70 درصد) و مقاومت حرارتی و شیمیایی بالاتری دارند.
- نوع 3: گروه سوم که انعطاف پذیری بالاتری نسبت به گروه اول دارند 62 تا 68 درصد فلورینه شده اند و از سه منومر TFE, a fluorinated vinyl ether (FVE) و VDF تشکیل می شوند.
- نوع 4: این گروه در برابر بازها مقاومت دارند و قدری تورم آن ها در هیدروکربن ها بیشتر از سه گروه اول است. این گروه حدود 67 درصد فلورینه می شوند و از سه منومر TFE, propylene و VDF تشکیل شده اند.
- نوع 5: گروه پایانی از پنج منومر TFE, HFP, ethylene, an FVE and VDF تشکیل می شوند و مقاومت بسیار بالایی در برابر هیدروژن سولفید در دماهای بالا دارند.
در بخش بعدی با ویژگی های گونه های مختلف FKM و فرایند پخت آن ها آشنا خواهیم شد.
