لوله های چند لایه پلیمری کابرد گسترده ای در بخش های مختلف تاسیساتی، مانند انتقال آب گرم، سیستم های یخ زدایی و گرمایش از کف و …، دارند. این لوله ها که با نام لوله های چند لایه نیز شناخته می شوند، بر پایه پلی الفین هایی چون پلی اتیلن، پلی پروپیلن و پلی بوتیلن تولید می شوند. یک لایه آلومینیوم یا EVOH به عنوان لایه میانی این لوله ها در نظر گرفته می شود و به کمک چسب های بین لایه ای، این لایه به پلی اتیلن، پلی پروپیلن یا پلی بوتیلن می چسبد و ساختار پنج لایه ایجاد می شود. در برخی از حالت ها ساختارهای سه لایه حاوی EVOH نیز به کار می روند.
گروه مهمی از پلی الفین های مورد استفاده در این لوله ها انواع پلی اتیلن شبکه ای شده یا همان PEX ها هستند. PEX همان ساختار پلی اتیلنی را دارد که زنجیره های اتیلنی آن شبکه عرضی شده اند. به کمک این تکنیک میزان خزش لوله تولیدی بسیار کم شده و تحمل فشار و مقاومت آن در برابر دمای بالا بسیار افزایش می یابد. سه روش مختلف برای تولید لوله های PEX وجود دارد که در این بخش مزایا و معایب هر کدام را بررسی خواهیم کرد.
PEX-a به روش پراکسایدهای آلی تولید می شود و اشعه IR نیز برای اتصال عرضی استفاده می شود. درجه اتصال عرضی بالا و آسان از جمله مزایا و وجود بقایای پراکساید و سرعت کم تولید از معایب این روش است. PEX-b به کمک گروه های سیلانی پلی اتیلن را به نوع شبکه ای شده تبدیل می کند و به پلی اتیلن های خاص نیاز دارد. انعطافپذیری بالا مزیت این روش و درجه پایین شبکه ای شدن ایراد وارد بر این روش است. در نهایت PEX-c به کمک تشعشع الکترونی تولید می شود و روشی عاری از عناصر شیمیایی است. هر چند هزینه تولید این لوله ها به دلیل نیاز به تجهیزات خاص بالا است.
پس از انتخاب نوع PEX مناسب بایستی گرید چسب با کارایی بالا را برای تولید این لوله ها انتخاب کرد. این چسب ها بر پایه پلی اتیلن و گروه های مالئیک انیدرید هستند و میزان Grafting گروه های مالئیکه و آزاد نبودن آن ها پارامتر فنی و بسیار حیاتی در انتخاب گرید چسب مناسب است.
