انتخاب نوع الاستومر یا آلیاژ مناسب برای تولید قطعات صنعتی بر اساس الزامات و نیازمندی‌های کاربری نهایی انجام می‌شود. این نیازمندی‌ها شامل خواص فیزیکی، مکانیکی، شیمیایی و حرارتی است. پس از تولید کامپاند نهایی، اندازه‌گیری خواص آن برای اطمینان از تطابق با الزامات کاربری نهایی اهمیت دارد. در این مطلب، مهم‌ترین استانداردها و روش‌های آزمون خواص کامپاندهای الاستومری بررسی شده‌اند.
آزمون‌های استاندارد برای ارزیابی خواص الاستومرها
ویسکوزیته مونی
- روش و استاندارد: ASTM D1646
- این آزمون برای ارزیابی رفتار ویسکوزیته کامپاند الاستومری در فرآیند تولید استفاده می‌شود.
سختی
- روش و استاندارد: ASTM D2240
- این آزمون سختی سطح الاستومر را بر اساس مقیاس شور اندازه‌گیری می‌کند.
مقاومت سایشی
- روش و استاندارد: DIN-53516
- اندازه‌گیری مقاومت کامپاند در برابر سایش برای کاربردهای صنعتی حیاتی است.
خواص کششی
- روش و استاندارد: ASTM D412
- این آزمون استحکام کششی و ازدیاد طول کامپاند را بررسی می‌کند.
مقاومت پارگی
- روش و استاندارد: ASTM D624
- برای اندازه‌گیری مقاومت کامپاند در برابر پارگی ناشی از نیروی کششی استفاده می‌شود.
مانایی فشاری
- روش و استاندارد: ASTM D395
- این آزمون تغییر شکل دائمی کامپاند را پس از اعمال فشار ارزیابی می‌کند.
حجم تورم
- روش و استاندارد: ASTM D471
- این آزمون رفتار تورم الاستومر را در تماس با مواد شیمیایی بررسی می‌کند.
مقاومت در برابر ازون
- روش و استاندارد: ASTM D1171
- این آزمون برای ارزیابی دوام الاستومر در برابر ترک‌های ناشی از تماس با ازون به کار می‌رود.
