پس از انتخاب گرید مناسب FKM و افزودنی های لازم برای کامپاندینگ و پخت، فرایند شکل دهی و به دنبال آن پخت قطعه مورد نظر آغاز می شود. بر اساس فرمولاسیون کامپاند و الزامات قطعه نهایی، پخت لاستیک FKM بر اساس سه مکانیسم زیر صورت می گیرد. باید دقت کرد از آنجایی که پیوندهای غیر اشباع در زنجیره های FKM وجود ندارد، امکان استفاده از روش پخت گوگردی ممکن نیست. بنابراین پخت به روش های دی آمین، بیس فنول و پرکساید برای قطعات FKM به کار می رود.
در روش پخت دی آمین (Diamine)، بلاک های آمینی برای پخت لاستیک FKM استفاده می شوند. در محیط بازی با جدا شدن اتم های هیدروژن فلوراید واکنش های آمینی آغاز می شوند و هیدرفلوریک اسید حاصل به کمک منیزیم اکساید جذب می شود. قطعات تولیدی با این روش چسبندگی خوبی به فلزات دارند، اما باید در نظر داشت قطعات تولیدی با این مکانیسم در محیط های آبی مستعد هیدروژناسیون هستند و مقاومت در برابر هیدرولیز خوبی نخواهند داشت، بنابراین برای کاربردهای در تماس با آب مناسب نیستند.
در روش بیس فنول (Bisphenol) نمک های پتاسیم به عنوان عامل پخت برای زنجیره های فلوئوره استفاده می شوند. این روش مدرن مقاومت الاستومرها را در برابر هیدرولیز، حتی در دماهای بالا افزایش می دهد و قطعه نهایی مانایی فشاری ناچیزی خواهد داشت.
آخرین روش پخت قطعات بر پایه FKM استفاده از پرکسایدها است. قطعه نهایی پخت شده با این روش مقاومت بسیار بالایی در محیط های آبی و غیر آبی در مقایسه با دو روش قبلی دارد. تنها باید در نظر داشت مقاومت حرارتی قطعه نهایی کمی کمتر از قطعات پخت شده با دو روش قبلی و به خصوص روش بیس فنول است.
