افزایش تقاضا برای فضاهای تفریح و سرگرمی عمومی در سطح شهر، هزینه بالای مواد اولیه مورد استفاده در ساخت این فضاها و روی آوردن به استفاده از مصالح ساختمانی بازیافتی و سازگار با طبیعت، منجر به توسعه کامپوزیت های چوب – پلاستیک شده است. سبکی، استحکام مکانیکی بالا، تولید و شکل دهی آسان و به صرفه و امکان استفاده از منابع بازیافتی مهمترین مزیت های کامپوزیت های چوب – پلاستیک است. از جمله معایب این گروه از مواد اولیه نیز می توان به جذب آب، اشتعال پذیری و بازیافت سخت آن ها اشاره کرد. مهمترین کاربردهای این کامپوزیت ها نیز در حوزه کفپوش های معابر و محیط های بیرونی منازل، مبلمان شهری، حفاظ و نرده، بلوک ها و قرنیزهای شهری قرار می گیرد.

اجزای اصلی کامپوزیت های چوب – پلاستیک (این کامپوزیت ها با نام چوب – پلاست نیز شناخته می شوند.) یک ماتریس پلیمری و الیاف چوب است. به دلیل در دسترس بودن و هزینه معقول ماتریس پلیمری معمولا پلی پروپیلن، پلی اتیلن یا PVC است. بخش چوب نیز که در واقع الیاف سلولز است به صورت الیاف یا براده های چوب مورد استفاده قرار می گیرد. سایر اجزای فرمولاسیون این محصولات شامل رنگدانه ها، سازگارکننده (Compatibilizer)، افزودنی های پایدار کننده و سایر تقویت کننده های آلی و معدنی است. تمامی اجزای فرمولاسیون به کمک اکسترودرهای کامپاندر مخلوط و یکنواخت می شود و به شکل های فیزیکی مختلف، مانند انواع پروفیل ها، تبدیل می شوند. درصد پلیمر مورد استفاده می تواند در محدوده 30 تا 70 درصد متغیر باشد. با توجه به متفاوت بودن ساختار شیمیایی بخش چوب با پلاستیک، نکته بسیار مهم در تولید این کامپوزیت ها لزوم استفاده از سازگارکننده ها است. با استفاده از سازگارکننده مناسب می توان کامپوزیت های چوب – پلاست با استحکام مکانیکی بالا تولید کرد.