در حال حاضر 4 گروه مهم پایدارکننده های حرارتی برای PVC تجاری سازی شده اند. در ادامه هریک از این گروه ها را بررسی خواهیم کرد.

ترکیبات فلزات

نمک های اسیدی آلی که حاوی فلزات باریم، کادمیوم، کلسیم و روی هستند در کنار زنجیره 8 تا 18 کربنی اسید کربوکسیلیک به عنوان پایدارکننده حرارتی در بسیاری از کاربرد ها استفاده می شوند. این ترکیبات در حالت جامد و مایع هستند. آلیفاتیک بودن زنجیره کربنی بسیار مهم است، چراکه انواع آروماتیک به دلیل تهدیدات سلامتی کمتر به کار می روند.

ترکیبات آلی بر پایه قلع

عملکرد این گروه که ساختارهای قلع – کربن دارند، به ساختار گروه آلی وابسته است. این گروه عملکرد پایدارسازی مناسبی دارند و همچنین حداقل تداخل را با سایر افزودنی های موجود در فرمولاسیون PVC نهایی دارند.

نمک و صابون های سرب

این گروه بهترین عملکرد پایدارسازی در برابر حرارت در طولانی مدت را دارد. از طرف دیگر این خانواده از پایدار کننده ها نسبت عملکرد به هزینه بسیار بالایی دارند. کامپاندهای PVC پایدار شده با سرب پایداری قابل قبولی در برابر نور و حرارت دارند. این گروه در کاربری پروفیل های درب و پنجره موجب تغییر رنگ محصول می شوند. هرچند در حال حاضر پایداکننده های بر پایه سرب در حال جایگزینی با ترکیبات فلزی هستند.

سیستم های کلسیم – روی

این سیستم ها شامل استئارات های کلسیم و مقادیر کمی از صابون های روی هستند. این گروه در حالت های مایع و پودر وجود دارند و در کامپاندهای PVC سخت به کار می روند. ویژگی مهم این خانواده این است که می توانند در تماس با مواد غذایی قرار بگیرند. برای نمونه، طبق استاندارد US-FDA استفاده از این پایدارکننده ها را برای کاربری هایی که محصول PVC در تماس با مواد غذایی قرار میگیرد، بلامانع اعلام کرده است.

علاوه بر پایدارکننده های حرارتی مختلف ذکر شده در بالا، پایدارکننده های دیگر نظیر فسفیتهای آلکیلی، کامپاندهای اپوکسی، کتون ها، استرها، فنولیک ها و پلی ال ها نیز تست و بررسی شده اند اما رویکرد تجاری فعلی به سمت استفاده از ترکیبات فلزاتی چون باریم/ روی، کلسیم /روی و … است.