در این مقاله، به بررسی روش‌های ارزیابی پایداری حرارتی کامپاندهای PVC می‌پردازیم. با استفاده از انتخاب صحیح استابلایزرهای PVC، می‌توان خواص حرارتی این مواد را بهبود بخشید. هر خانواده از استابلایزرها شامل گریدهای تجاری متنوعی است و انتخاب دقیق گرید مناسب و غلظت بهینه برای هر کامپاند بسیار اهمیت دارد. توجه داشته باشید نمونه ای که مورد آزمون قرار می گیرد، می تواند به کمک هر یک از روش هایی که در مقاله بازدهی فرمول یک محصول پایه PVC را چگونه ارزیابی کنیم؟ معرفی شدند، تولید شود. اما باید در نظر داشت همه نمونه ها تحت شرایط ثابتی تهیه شوند.
روش‌های ارزیابی پایداری حرارتی PVC
1. تست استاتیک
تست استاتیک یکی از روش‌های متداول برای ارزیابی پایداری حرارتی PVC است که در دماهای ثابت (170-200 درجه سانتی‌گراد) انجام می‌شود. در این روش، تغییرات نمونه در طول زمان از جنبه‌های مختلف مورد بررسی قرار می‌گیرد:
- تست آون (تغییر رنگ): در این آزمون، نمونه‌های PVC تحت دمای ثابت قرار گرفته و تغییر رنگ آن‌ها در بازه‌های زمانی مشخص ارزیابی می‌شود. این روش برای PVC نرم کاربرد بیشتری دارد.
- زمان آزاد شدن هیدروکلریک اسید (دی هیدروکلرینیشن): در این روش، جریان گازهای خنثی مانند نیتروژن یا آرگون از روی نمونه عبور کرده و آزاد شدن گاز هیدروکلریک اسید با اندازه‌گیری تغییرات pH بررسی می‌شود. این تست برای PVC سخت، مانند لوله‌ها و پروفیل‌ها، مناسب است.
2. تست دینامیک
تست دینامیک پایداری حرارتی را در شرایط نزدیک به فرآیند تولید ارزیابی می‌کند. در این آزمون، عملکرد کامپاندهای PVC در دستگاه‌های اکستروژن و اختلاط بررسی می‌شود. معیارهای کلیدی این تست شامل موارد زیر است:
- زمان تا تغییر رنگ کامپاند در دستگاه Two Roll Mill،
- زمان تا ایجاد تغییرات گشتاور در دستگاه اختلاط،
- تعداد دفعات اکستروژن تا تغییر رنگ نمونه.
این روش، اطلاعات مهمی درباره رفتار کامپاند در شرایط واقعی فرآیند تولید ارائه می‌دهد.
برای انتخاب روش مناسب ارزیابی پایداری حرارتی کامپاندهای PVC، باید به نوع کاربرد توجه کنیم. تست استاتیک برای بررسی خواص در زمان کاربری مناسب است، در حالی که تست دینامیک برای ارزیابی شرایط فرآیندی و تولید استفاده می‌شود. استفاده از استابلایزرهای PVC با غلظت بهینه و گرید مناسب، کلید اصلی افزایش کارایی و پایداری کامپاندهای PVC است.
