استفاده از کمک پایدارکننده های حرارتی PVC ، راهکاری مقرون‌به‌صرفه و مؤثر در بهبود کیفیت محصولات پلاستیکی است. یکی از این کمک پایدارکننده‌ها، هیدروتالسیت‌ها هستند که با جذب کلرهای آزاد شده در فرآیند تخریب PVC، به افزایش پایداری حرارتی کمک می‌کنند.
هیدروتالسیت‌ها: ساختار و ویژگی‌ها
هیدروتالسیت‌ها از عناصر روی، منیزیم و آلومینیوم تشکیل شده‌اند که بسته به نسبت این عناصر، ویژگی‌های بلورین و اندازه ذرات، عملکرد متفاوتی در پایداری حرارتی دارند. این مواد عاری از فلزات سنگین و هالوژن‌ها بوده و دوستدار محیط زیست محسوب می‌شوند.
کاربرد هیدروتالسیت‌ها در PVC
این کمک پایدارکننده‌ها برای انواع کامپاندهای PVC، شامل کامپاندهای پر شده با فیلر (مانند پروفیل‌های درب و پنجره) و کامپاندهای شفاف (مانند ورق و فیلم‌های کلندر) مناسب هستند. بر اساس نسبت مولی عناصر و ظرفیت جذب کلر، می‌توان کارایی آن‌ها را برای کاربردهای مختلف تنظیم کرد.
نکات فنی استفاده از کمک پایدارکننده‌های حرارتی
- برای افزایش بازدهی، هیدروتالسیت‌ها بهتر است در ترکیب با استابلایزرهای پایه کلسیم مانند روی/کلسیم (Ca.Zn) و پایدارکننده‌های قلعی استفاده شوند.
- برای بهینه‌سازی غلظت هیدروتالسیت، آزمایش‌های ارزیابی پایداری حرارتی مانند استاتیک تست توصیه می‌شود.
- در شروع کار می‌توان با جایگزین کردن 1-2 phr از استابلایزر اصلی با هیدروتالسیت، اثر بخشی آن را آزمایش کرد.
نکات مهم در نگهداری و حمل هیدروتالسیت‌ها
- اندازه ذرات: هیدروتالسیت‌ها ذراتی در مقیاس نانو دارند (100-500 نانومتر) که باید در حین حمل و نقل و انبارش از کلوخه شدن آن‌ها جلوگیری شود.
- حساسیت به رطوبت: این مواد به رطوبت حساس بوده و باید در شرایط خشک نگهداری شوند تا عملکرد آن‌ها در فرآیند کامپاندینگ مختل نشود.
