افزودنی های مورد مصرف در تولید قطعات پلیمری خواص و ویژگی هایی را در محصول نهایی ایجاد می کنند که کاربرد قطعه پلیمری را ضمانت می کند. همچنین گاهی اوقات ویژگی منحصر بفردی در پلیمر ایجاد می شود که منجر به افزایش دامنه کاربرد قطعات پلیمری می شود.
هر قطعه پلیمری از مرحله تولید تا انتهای مصرف در معرض واکنش های اکسیداسیونی قرار دارد. تغییر ویسکوزیته پلیمر در فرآیند شکل دهی، تغییر رنگ و ظاهر، و کاهش خواص مکانیکی از جمله استحکام و مقاومت ضربه، همگی از جمله اثرات وقوع اکسیداسیون است.
در ترکیبات آلی واکنش با اکسیژن در حضور نور، حرارت، تنش های مکانیکی، باقیمانده های کاتالیست و رادیکال های آزاد رخ می دهد. این فرایند منجر به تغییر در ساختار پلیمر می شود.
با استفاده از افزودنی های آنتی اکسیدانت می توان پلیمرها را در برابر واکنش اکسیداسیون محافظت کرد. دو خانواده مهم آنتی اکسیدانت ها، آنتی اکسیدانت های اولیه و ثانویه هستند. آنتی اکسیدانت های اولیه با اختتام واکنش های رادیکالی و نوع ثانویه با تخریب پراکسیدها منجر به حفاظت از پلیمر می شوند. گروه های فنولیک مهمترین عضو خانواده اولیه و گروه های فسفیتی نیز مهمترین گروه آنتی اکسیدانت های ثانویه هستند. گروه های فنولیکی برای پایدارسازی در زمان کاربری و گروه های فسفیتی برای پایدار سازی پلیمر در دماهای بالا و در حین فرایند شکل دهی به کار می روند.
ترکیب انواع آنتی اکسیدانت با یکدیگر می تواند اثر هم افزایی ایجاد کند. برای مثال استفاده از گروه های تیو اتری در کنار فنولیک ها گزارش شده است.
