زیره کفش یکی از اجزای مهم در ساخت کفش است که تأثیر زیادی بر دوام، راحتی و ایمنی کفش دارد. پلیمرهای مورد استفاده در تولید زیره کفش باید ویژگی‌هایی مانند مقاومت سایشی بالا، انعطاف‌پذیری، جذب ضربات و مقاومت در برابر لغزش را داشته باشند. همچنین، در کاربردهای خاص مانند کفش‌های ایمنی، خواصی مثل مقاومت در برابر حلال‌ها و روغن‌ها و خاصیت آنتی‌استاتیک نیز ضروری است.

پلیمرهای اصلی در تولید زیره کفش

پلیمرهای مختلفی برای تولید زیره کفش استفاده می‌شوند که هر یک خواص و کاربردهای منحصر به فردی دارند. مهم‌ترین این پلیمرها عبارتند از:

پلیمرهای مورد استفاده در Midsole

• EVA: این پلیمر به دلیل دانسیته کم، قیمت مناسب و فوم‌پذیری عالی، انتخاب اول برای تولید زیره کفش است. روش‌های تولید شامل تزریق، قالب‌گیری فشاری و لایه‌گذاری ورق‌های پیش‌ساخته می‌باشد.
• PU و TPU: پلی‌یورتان‌ها و فوم‌های مرتبط با آن‌ها، در مقایسه با EVA، انعطاف‌پذیری و مقاومت سایشی بیشتری دارند اما قیمت و دانسیته بالاتری دارند.

پلیمرهای مورد استفاده در Outsole

• لاستیک طبیعی (NR): با داشتن استحکام مکانیکی بالا، انعطاف‌پذیری در دماهای پایین و مقاومت شیمیایی خوب، برای تولید کفش‌های صنعتی ایده‌آل است.
• SBR: گزینه‌ای اقتصادی با مقاومت سایشی خوب که معمولاً همراه با فیلرهای تقویت‌کننده استفاده می‌شود.
• NBR: این پلیمر علاوه بر خواص مکانیکی مشابه NR، مقاومت بسیار بالایی در برابر روغن‌ها و سوخت‌ها دارد و در تولید کفش‌های ایمنی استفاده می‌شود.
• TPU: این پلیمر به دلیل انعطاف‌پذیری، مقاومت در برابر سایش و ترک، یکی از بهترین گزینه‌ها برای کفش‌های گران‌قیمت است.
• EVA: در برخی کفش‌های ورزشی استفاده می‌شود و با وجود سبکی و انعطاف‌پذیری خوب، مقاومت ترک‌خوردگی کمتری نسبت به TPU دارد.
• SBS/SEBS: این TPE‌های استایرنی به دلیل تنوع خواص، مقاومت سایشی خوب و قیمت متناسب در تولید زیره کفش کاربرد گسترده‌ای دارند.

استفاده از پلیمر مناسب در تولید زیره کفش، تأثیر مستقیمی بر عملکرد و کیفیت کفش دارد. انتخاب پلیمر بسته به نیاز کاربری، از کفش‌های ورزشی تا کفش‌های ایمنی، انجام می‌شود.