استفاده از پلیمرها در تولید انواع لوله و اتصالات از اولین کاربردهای این مواد است. امروز انواع لوله و اتصالات از جنس های پلی اتیلن، پلی پروپیلن، پلی بوتیلن، ABS، پلی آمید و … در کاربری های مختلفی مانند خودرو، ساختمان، آبرسانی و گازرسانی و … به کار می روند.
علیرغم تمام مزیت هایی همچون تولید به صرفه و کم هزینه، انعطاف پذیری، سبکی و … استفاده از پلیمرها در تولید برخی از اتصالات با محدودیت روبرو است. از این رو همواره بخشی از سیستم های سیالاتی از جنس های فلزی هستند. با ورود اتصالات غیر پلیمری خطر خوردگی این اتصالات کل سیستم تاسیساتی را با چالش روبرو می کند و حضور اکسیژن در سیال درون تاسیسات منجر به خوردگی و ایجاد نقصان در سیستم می شود. این نکته در مورد سیستم های هیدرولیکی بسته مهمتر نیز می شود. چراکه در این سیستم ها غلظت اکسیژن درون سیال به دلیل عدم تعویض سیال، دائما زیاد می شود.

عموم پلیمرهای مورد استفاده در تولید لوله و اتصالات مانند پلی اتیلن و پلی پروپیلن، نفوذ پذیری بالایی در برابر اکسیژن دارند. برای غلبه بر این مشکل عمده چند سالی است استفاده از پلیمرهای نفوذناپذیر در برابر اکسیژن تجاری شده است. کمترین نفوذ در برابر اکسیژن با اختلاف زیادی مربوط به اتیلن وینیل الکل، یا EVOH، است. استفاده از لایه بسیار نازکی از EVOH در لوله های پلیمری خاصیت نفوذناپذیری در برابر اکسیژن را به ارمغان می آورد.

مقایسه تراوایی در برابر اکسیژن پلیمرهای مختلف

با قرار گرفتن EVOH در لوله های پلیمری، لوله های نفوذناپذیر چندلایه ایجاد می شود. این لوله ها ساختارهای متنوعی دارند و الزامات مختلفی دارند و در کاربردهای مختلفی استفاده می شوند. در بخش های بعدی این مقاله انواع این لوله ها تشریح خواهند شد.