فیلم‌های پلی الفینی، مانند فیلم‌های پلی اتیلنی و پلی پروپیلنی، در فرایندهای فیلم دمشی (Film Blowing) و ریخته‌گری (Casting) به صورت رل‌های چند کیلویی تا چند صد کیلویی تولید می‌شوند. این فیلم‌ها سپس در واحدهای کانورتینگ به لفاف و بسته‌بندی‌های تک‌لایه، چندلایه و چاپ‌شده تبدیل می‌گردند. یکی از مشکلات رایج در این فرآیندها، چسبیدن لایه‌های مجاور به یکدیگر یا همان بلاکینگ (Blocking) است. این مشکل باعث نیاز به اعمال نیروی زیاد برای باز کردن رل یا بسته‌بندی می‌شود و تجربه کاربری را تحت تأثیر قرار می‌دهد. برای حل این مسئله، استفاده از افزودنی آنتی بلاک به عنوان مستربچ در تولید فیلم‌های پلی الفینی رایج است.
نقش مستربچ آنتی بلاک در جلوگیری از بلاکینگ
مستربچ‌های آنتی بلاک با افزودن به فرمولاسیون تولید فیلم، نقش کلیدی در کاهش چسبندگی لایه‌ها ایفا می‌کنند. انتخاب دقیق پایه این مستربچ‌ها برای حفظ خواص فیزیکی و مکانیکی فیلم بسیار حائز اهمیت است. مستربچ‌های آنتی بلاک، به‌ویژه نمونه‌های معدنی، با مهاجرت به سطح فیلم و ایجاد زبری در مقیاس میکرومتری، از چسبیدن لایه‌ها به یکدیگر جلوگیری می‌کنند.
انواع آنتی بلاک‌ها
- آنتی بلاک‌های معدنی:
- پرکاربردترین نوع افزودنی آنتی بلاک هستند.
- ساختار شیمیایی خنثی دارند و با پلیمر یا سایر افزودنی‌ها تداخل نمی‌کنند.
- اندازه ذرات آن‌ها بر خواص نوری فیلم مانند کدری تأثیر دارد.
- آنتی بلاک‌های آلی:
- شامل آمیدهای چرب هستند.
- قیمت بالاتر و کاربرد کمتری نسبت به آنتی بلاک‌های معدنی دارند.
استفاده از آنتی بلاک‌ها در انواع فیلم‌های بسته‌بندی
گرچه آنتی بلاک‌های معدنی بیشترین استفاده را در فیلم‌های پلی الفینی دارند، اما برای سایر فیلم‌های بسته‌بندی مانند PET، PVC و PA نیز گریدهای مناسبی توسعه یافته‌اند. غلظت استفاده از این افزودنی‌ها معمولاً بین 2000 تا 5000 ppm، بسته به نوع پایه شیمیایی، متغیر است. از جمله آنتی بلاک‌های معدنی رایج می‌توان به سیلیکا، تالک و متیل متااکریلات (MMA) اشاره کرد.
