صنعت خودرو، به‌عنوان بزرگ‌ترین مصرف‌کننده EPDM، حدود ۴۵ درصد از تولید جهانی این پلیمر را مصرف می‌کند. دیگر کاربردهای مهم EPDM شامل اصلاح ویسکوزیته روغن، اصلاح خواص پلیمرها، ژئوممبران و روکش سیم و کابل است. با ظهور کاتالیست‌های متالوسنی در دهه ۸۰ میلادی، امکان تولید پلیمرهای الفینی با ریزساختار مهندسی فراهم شد. این نوآوری در نهایت به ایجاد مهندسی معماری زنجیره‌های EPDM و تولید EPDM‌های متالوسنی منجر گردید که نسل پیشرفته‌تری از این پلیمر را ارائه می‌دهند.

مزایای EPDM‌های متالوسنی در تولید

امروزه بهره‌وری تولید، یکی از کلیدی‌ترین پارامترهای صنایع مختلف است. پلیمرهای تولید شده با کاتالیست‌های متالوسنی به دلیل امکان کنترل دقیق ریزساختار، مزایای متعددی مانند کاهش ضایعات، افزایش نرخ تولید و بهبود خواص مکانیکی قطعات تولیدی دارند.

یکی از مهم‌ترین تفاوت‌های کاتالیست‌های متالوسنی با انواع سنتی مانند زیگلر-ناتا، حذف نیاز به افزودنی‌های خنثی‌کننده پلیمریزاسیون است. این ویژگی باعث حذف مرحله Deashing، افزایش سرعت تولید و امکان تولید گریدهای EPDM گرانولی به‌جای شکل فله‌ای می‌شود.

توزیع جرم مولکولی یکنواخت در EPDM متالوسنی

یکی دیگر از برتری‌های EPDM‌های متالوسنی، توزیع یکنواخت‌تر جرم مولکولی است که موجب خواص مکانیکی بهتر، مانند استحکام مکانیکی بالاتر، می‌شود. این نوع EPDM همچنین مقدار کلر کمتری دارد و مقاومت بیشتری در برابر شرایط جوی و هوازدگی از خود نشان می‌دهد.

بهینه‌سازی فرایند پخت گوگردی

وجود منومر سوم مانند Ethylidene Norbornene (ENB) در EPDM، امکان فرایند پخت گوگردی را فراهم می‌کند. کاتالیست‌های متالوسنی، توزیع یکنواخت منومر سوم را تضمین می‌کنند و در نتیجه کیفیت و سرعت فرایند پخت بهبود می‌یابد.

EPDM‌های متالوسنی به دلیل ویژگی‌های منحصربه‌فردشان مانند حذف فرایند Deashing، توزیع یکنواخت جرم مولکولی، و کاهش میزان ژل، گزینه‌ای ایده‌آل برای صنعت خودرو و سایر کاربردهای صنعتی هستند. استفاده از این پلیمرها می‌تواند بازدهی تولید را به طور چشمگیری افزایش دهد.