در بخش‌های قبلی درباره فرایند پخت لاستیک‌ها یا همان الاستومرها توضیحاتی ارائه کردیم. شما می‌توانید مقاله فرایند پخت الاستومرها (Rubber Curing) را مطالعه کنید. در این مقاله به بررسی دقیق‌تر دو روش مهم پخت گوگردی و پراکسیدی خواهیم پرداخت.
اهمیت پخت در لاستیک‌ها
پخت لاستیک حیاتی‌ترین مرحله در شکل‌دهی آن است و مستقیماً خواص نهایی قطعه را تعیین می‌کند. ایجاد خواص الاستیک و دینامیک خاص در لاستیک‌ها تنها از طریق این فرایند امکان‌پذیر است. در ادامه دو روش رایج پخت گوگردی و پخت پراکسیدی را مقایسه می‌کنیم.
تفاوت پخت گوگردی و پراکسیدی
پخت گوگردی قدیمی‌ترین و متداول‌ترین روش در صنعت لاستیک است که با استفاده از سه جزء اصلی شامل گوگرد، فعال‌کننده و شتاب‌دهنده انجام می‌شود. در این روش، زنجیره‌های لاستیک با اتصالات گوگرد به یکدیگر متصل می‌شوند و شبکه‌ای از پیوندهای عرضی ایجاد می‌شود. از سوی دیگر، پخت پراکسیدی از پیوندهای کربن-کربن برای ایجاد اتصالات شیمیایی استفاده می‌کند که این پیوندها انرژی جدایش بیشتری دارند.
مزایای پخت پراکسیدی
- مقاومت حرارتی و شیمیایی بالاتر (دمای سرویس‌دهی تا 150 درجه سانتی‌گراد)
- مانایی فشار کمتر
- خواص الکتریکی بهتر
مزایای پخت گوگردی
- استحکام مکانیکی بیشتر
- مقاومت پارگی بالاتر
- امکان استفاده از فیلرهای متنوع و درصد بالای آنها
انتخاب روش مناسب
انتخاب بین پخت گوگردی و پراکسیدی به نوع لاستیک پایه، افزودنی‌های موجود در فرمولاسیون و خواص مورد انتظار بستگی دارد. به‌عنوان مثال، در لاستیک EPDM که هر دو نوع پخت برای آن امکان‌پذیر است، بر اساس الزامات کاربری باید تصمیم‌گیری شود. همچنین، پخت گوگردی برای لاستیک‌هایی که حاوی پیوندهای دوگانه کربن-کربن هستند مناسب است.
در نهایت، هیچ نسخه کلی برای تمام لاستیک‌ها وجود ندارد و باید با توجه به شرایط و الزامات خاص هر کاربرد، روش مناسب را انتخاب کرد.
